Een fragment uit het verhaal "Zwevende Boeken" door Anna Woltz uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

Midden op het grijze plein gooit Jay zijn fiets neer. Hij is buiten adem. Koude regenvlagen zwiepen in zijn gezicht, maar dat is juist goed. Nu heeft niemand door dat hij huilt. 

Jay heeft geen idee wat hij hier doet, hij is gewoon keihard weggefietst. Aan de rand van het plein zitten twee leeuwen van steen. Doodstil bewaken ze de ingang van een hoog gebouw. Hun muilen voor altijd open, hun stenen manen roerloos in de regen. Boven hun koppen staat in witte letters: bibliotheek. 

Prima, denkt Jay. Daar hoor ik dus. Bij de sprookjes en de onzin- en de kletsverhalen. 

Hij veegt het haar uit zijn ogen en loopt naar binnen. In de reusachtige hal blijft hij druipend staan. Cirkels van licht zweven boven zijn hoofd, er is een hoge koepel met glas, een kolossale klok… 

Het kan hem niks schelen. 

Hij kijkt naar de grond en loopt vlug naar de roltrap. Overal om hem heen is ruimte, maar het voelt alsof hij niet kan ademen

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.