Tussen 1862 en 1959 gaf de fabriek gas aan de stad Utrecht. Hoewel bewoning in de omgeving van een gasfabriek gevaarlijk was, werden in die tijd de woonwijken Wittevrouwen en de Vogelenbuurt ontwikkeld. Er werd zelfs een openbaar zwembad gebouwd.

Eind 19de eeuw was de gasfabriek omringd door dichtbebouwde woonwijken. Naast een gasfabriek wonen was niet zonder risico, maar vroeger waren fabrieken in de stad vrij normaal. Hoewel onprettig, zorgden ze wel voor brood op de plank. Milieu- en gezondheidsrisico's speelden toen minder mee.

De behoefte aan kolengas daalde enorm door de opkomst van andere energiebronnen, waardoor de gasfabriek de deuren sloot. Omwonenden waren opgelucht. De luchtvervuiling was namelijk zo erg dat je de was niet buiten kon ophangen zonder een dikke laag gruis op je schone kleren te vinden. Op de hoek aan de Wittevrouwensingel staat nog een restant van de oude fabriek. De voormalige opzichterwoning met administratiekantoor worden nu gebruikt als opvang voor verslaafden.

Toen het stadsbestuur in 1970 klaar was het terrein in te richten, hadden bewoners zich verenigd om van het gebied een wijkpark te maken. Daar stemde de gemeenteraad uiteindelijk pas in 1976 mee in. Drie jaar daarna werd het Griftpark aangelegd. Het Griftpark moest niet alleen bijdragen aan het leefmilieu, maar ook een gevolg zijn van 'maximale inspraak, participatie en medebeslissingsrecht van de om het terrein wonende bevolking'. Bijzonder hierin was het 'ruige' natuurgebied in het midden van het park. Later kwamen er steeds meer wensen bij, zoals het skatepark. Begin jaren negentig werd dan eindelijk het Griftpark voltooid.

Architect Rene van Zuuk ontwierp Griftstede, een combinatie van een ouderwetse kinderboerderij met een milieucentrum, schooltuinen en een speeltuin. Het complex is ontworpen als een slakkenhuis.