Een fragment uit het verhaal "Taro" door Pim Lammers uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

We kwamen in een hoge ruimte en toen pas had ik door dat we in de Domtoren waren. De jongen liep er rond alsof hij er woonde. Hij duwde een deur open, met daarachter smalle, stenen trappen.

‘Woon je hier?’ Stomme vraag. Ik had al spijt nog voor het laatste woord uit mijn mond kwam. Hij lachte. ‘Ik ben hier met school geweest. De beste plek om je te verstoppen, want niemand verwacht het.’ 

De eeuwenoude traptreden brachten ons naar een soort balkon.

‘Heb je hoogtevrees?’ vroeg hij. Normaal had ik ‘ja’ gezegd, maar nu schudde ik mijn hoofd.

Een doorgang was afgesloten met stalen spijlen. Goed genoeg om volwassenen tegen te houden, maar wij konden er tussendoor glippen.

De Domtoren zat al twee jaar in een harnas van steigers. De jongen trok een stuk zeildoek opzij en we stapten op de steiger. Vanaf daar keken we uit over de stad.

Hij keek naar beneden alsof hij iets zocht. ‘Daar lopen ze,’ zei hij toen. Hij wees.

Ik ging vlak naast hem bij de reling staan. Ik voelde iets in mijn buik, maar andere kriebels dan hoogtevreeskriebels.

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.