De Winkel van Sinkel was tijdens de negentiende eeuw een winkel zoals we die nu niet meer kennen. Er waren minstens dertig personeelsleden in dienst en je mocht zelf niks pakken. Al het persoon woonde boven de winkel, de beheerder en zijn gezin op de eerste verdieping, de anderen op de tweede verdieping. Wie voor de Winkel van Sinkel werkte moest hard werken en had niet veel vrijheid. Er waren allerlei regels, bijnamen en gewoonten. De medewerkers van de manufacturen werden bijvoorbeeld ‘ellenridders’ genoemd, de tapijtverkopers kregen de bijzondere bijnaam ‘tapijthengsten’.

Lees hoe het eraan toeging bij de Winkel van Sinkel op UtrechtAltijd.