Op veertienjarige leeftijd werd Belle verliefd op de beste vriend van haar oom. De Poolse graaf Pieter von Dönhoff. Maar hij vond veertien wat jong. Toch bleef ze hem brieven schrijven. Twee jaar later had hij wel interesse in Belle, maar zij was inmiddels al wijzer. In een brief schreef Belle: "Het gevoel was onmiskenbaar: de heftigste, de meest waanzinnige en de meest ongelukkige hartstocht".

Als vrouw van adel was je nuttig. Je kon gebruikt worden voor het sluiten van een huwelijk met mannen uit invloedrijke(re) families, en daarmee het aanzien of vermogen van je eigen familie opvijzelen. Maar gebruikt worden? Als het aan Belle lag niet. Ze wees de mannen een voor een af.

Want schrijven met andere mannen deed ze. Stiekem, aan haar geheime liefde: Constant d’Hermenches. Zij was degene die deze als vrouwenverleider bekendstaande baron op een bal in Den Haag ten dans vroeg. Dat terwijl hij 22 jaar ouder was en – niet onbelangrijk – getrouwd bovendien.

Van de talloze brieven die Belle schreef zijn er nu nog 2600 brieven bekend.

In Nederland noemt men Belle van Zuylen graag een “rebelle”. Dat is ze in allerlei opzichten. Zo besluit ze zelf om op haar 31ste te trouwen met een man “beneden haar stand”, namelijk Zwitser Charles-Emmanuel de Charrière. Maar ze raadt ook, vanuit Zwitserland, haar broer Vincent aan om een vrouw te zoeken zoals de dichter Cats had beschreven: “niet te lelyk en niet te mooy, niet te wys en niet te gek”. “Ik heb de woorden niet goed onthouden, maar wél hun betekenis”, voegt ze eraan toe.

Belle van Zuylen/Isabelle de Charrière oefende graag enige invloed uit op haar omgeving. Ze gaf les (al op haar 15e klavecimbel-les aan haar oudere nichtje), adviezen en goede raad (aan haar broers, haar vertaler, vriendinnen in Zwitserland...). En zo publiceerde ze ook, in 1787, een pamflet bedoeld als een serie adviezen voor het stadhouderlijk hof: Sur la générosité et sur les princes. Ze richtte zich daar tot Wilhelmina van Pruissen, en voorspelde haar eeuwige roem als ze haar raad zou volgen: “L’Univers vous admirera”. Het is niet duidelijk of Wilhelmina haar gelezen heeft...