Een fragment uit het verhaal "Midzomernacht" door Elisa van Spronsen uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

Het was nog zeker tien minuten fietsen naar haar huis. Recht achter de Domtoren zag ze een bliksemflits. De lucht veranderde in steeds vreemdere kleuren, van geel en oranje naar blauw en paars. Daar was het gedonder al. Zie je wel. Wat moest ze doen? Doorfietsen of schuilen?

Plotseling zag ze een groene deur op een kiertje staan. Beneden, bij een werfkelder aan de overkant van de gracht. Er brandde geen licht. Een perfecte schuilplek. Voor het onweer - én voor de picknickverpester. 

Zonder nog langer na te denken smeet ze haar fiets tegen de brug en vloog ze op haar slippers het trappetje af. Ze verloor er eentje. Op één blote voet rende ze verder.

Voorzichtig deed ze de deur open. Zo ruikt het vast ook in grotten, dacht ze. Naar natte stenen. En naar zaagsel. Hoe vaak ze ook met haar ogen knipperde, het was te donker om iets te zien.

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.