Een fragment uit het verhaal "Het Lot" door Robert van Dijk (naar een idee van Paul Wolterink) uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

Yusra duwde met haar rug de voordeur dicht en bekeek de brede gang. Haar moeder had daar geen tijd voor. Ze toetste een code in op het alarmkastje aan de muur en beende naar de trapkast, waar ze haar schoenen verruilde voor sloffen en haar jas voor een schort.

‘De woonkamer is hier,’ zei haar moeder. Ze wees met haar hoofd naar een dichte deur. ‘Daar kun je zitten. Wel je schoenen uit. En nergens aankomen.’

Yusra ging zitten op een enorme bank in de vorm van een ‘L’. Uit haar rugzak haalde ze de laptop die ze van school mocht lenen als er een toets aankwam. Ze klapte ’m open, maar ging vervolgens liggen in plaats van inloggen. 

Het hoge plafond zag eruit als een kolossaal schilderij dat overgeschilderd was met witte verf, inclusief de lijst. In het midden lag een witgeverfde bloemenkrans waar een bruine lamp uitgroeide als een magere, giftige paddenstoel.

Eerst maar eens kijken of ik iets gewonnen heb, dacht Yusra. Ze friemelde het lot uit haar kontzak. In de jackpot zat 40 miljoen euro, stond er op de voorkant. Yusra sloot haar ogen. Ze zag zichzelf in een knalgele bikini op het achterdek van een zeiljacht liggen, met om haar heen 101 dalmatiërs om mee te knuffelen. Ze zou ook dit huis kunnen kopen. Haar moeder zou nooit meer hoeven schoonmaken en Yusra zou de L-bank wegdoen en een groot opblaaszwembad voor de tv neerzetten.

In het kastje onder de tv vond Yusra de internetmodem. Onderop zat een sticker met het wifiwachtwoord, precies zoals ze had verwacht. Er was niemand in de familie zo handig met computerdingen als Yusra, zei haar moeder vaak.

Yusra zocht de website op en typte de cijfers van haar lot over. Ze drukte op enter. 

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.