Een fragment uit het verhaal "Het Einde van de Vredenburcht" door Diet Groothuis uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

‘We moeten vluchten! Ze zijn de burcht aan het afbreken!’ 

Pieter rent naar binnen alsof hij door een hond achterna wordt gezeten. Verschrikt kijken we op. 

‘Onmogelijk. De burcht staat er al vijftig jaar, die kan niemand slopen,’ beweert mijn zusje Griet terwijl ze haar snorharen omhoog steekt. Ze is de optimist van de familie.

Onze burcht is het grootste en sterkste kasteel van Utrecht. Maandenlang is het bestookt met enorme gietijzeren ballen. Om de Spaanse soldaten eruit te jagen, vuurden de Utrechtse burgers er dag in, dag uit een regen van kanonskogels op af, maar het staat nog steeds overeind. Er zitten wel grote gaten in de kasteelmuren, maar daar vallen die muren van 15 meter dik echt niet van om. De Spanjaarden zijn wel vertrokken. 

‘Wie zijn “ze”?’ vraagt oma, die nooit zomaar iets aanneemt. 

‘Gewapende vrouwen! Ze hebben bijlen en houwelen,’ roept Pieter. 

Geschrokken kijken we elkaar aan. Gewapende vrouwen? Wat komen die hier doen? 

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.