Een fragment uit het verhaal "Een Roos voor Beppie" door Koos Meinderts uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

Samira haalt haar voet van de step. 

‘Ik had vroeger ook een step,’ zegt meneer Van Schaik. ‘Maar niet zo klein en licht als die van jou. Een rooie, met een echte rem. We deden wedstrijden in de straat waar ik toen woonde, in Wittevrouwen was dat.’

‘Ik woonde vroeger in Hoograven,’ zegt Samira.

‘Vroeger?’

‘Nou ja, vorige week. We zijn verhuisd. Ik woon nu hier, in Kanaleneiland.’

Ze was liever in Hoograven blijven wonen. Daar woonden haar vriendinnen. Ze had in heel het huis, op alle deuren en kasten, briefjes geplakt met: Ik haat Kanaleneiland. En: Kanaleneiland=stom. 

‘Wij waren blij toen we hier kwamen wonen,’ zegt meneer Van Schaik. ‘Eindelijk een huis voor onszelf, en wat voor een huis. Ruim en licht en modern. Iedereen wilde hier wonen. Het Rozeneiland, zo heette het hier vroeger. We hadden een schitterend uitzicht over het kanaal. Beppie en ik konden ’s avonds uren naar de lichtjes van de boten kijken, we hadden geen tv nodig.’ 

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.