Een fragment uit het verhaal "De Wenteltranen van Overvecht" door Maarten Kuipers uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

In de donkere opening verscheen een man, krom en buiten adem. ‘Jullie willen naar boven?’ zei hij hijgend. Met de mouw van zijn stofjas veegde hij het zweet van zijn voorhoofd.

‘Als het niet te veel moeite is…’ zei mijn moeder. ‘We zagen de aankondiging en waren nieuwsgierig, dus vandaar.’ Ze wees naar het slordig opgeplakte A4’tje naast de ingang, waarop met viltstift was geschreven: open dag watertoren. toegang gratis. 

De man zuchtte diep. ‘Kom maar mee dan,’ zei hij. ‘Maar ik waarschuw jullie: het is een hele klim.’ Hij ging ons voor, sloffend door het duister, de wenteltrap op. 

Ik vond het maar niks, zo’n oude watertoren bezoeken. En zeker niet met zo’n vreemde man. Waarom konden we niet gewoon naar de film of naar een pretpark of zo? Maar mijn moeder had weer eens bedacht dat we op onze vrije zaterdag iets leerzaams moesten doen.

‘We stonden al een poosje buiten te wachten,’ zei mijn moeder, die een praatje probeerde te maken.

‘Zeker een half uur,’ riep ik er snel achteraan om haar te helpen.

De man begon nog zwaarder te ademen. ‘Het is een hele klim,’ zei hij opnieuw. Zijn stem was schor van het hijgen. ‘Ik moest helemaal van boven komen.’

Ik keek langs de man omhoog, het zwarte trapgat in. Hoeveel treden had zo’n watertoren wel niet?

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.