Een fragment uit het verhaal "De Laatste Heks" door Janneke Schotveld uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

De Utrechters waren gehecht aan Lobelia, al durfde niemand dat hardop toe te geven. De heks woonde in een hutje tussen de takken, dat je alleen zag als je het wist. Als iemand haar hulp nodig had, dan slingerde ze een touwladder naar beneden. Ze hielp mensen met liefdesperikelen, ruzies en andere zaken. Menig Utrechtse familie en menig Utrechts bedrijf heeft haar bestaan aan Lobelia te danken. 

Lobelia gaf niet alleen raad, ze deed ook echte heksendingen, zoals drankjes maken tegen wratten, loopneuzen, spierpijn en gordelroos. Regelmatig vloog ze naar de bossen buiten de stad om planten en kruiden te verzamelen. Soms experimenteerde ze wat en dan rook de hele omgeving rond het Janskerkhof vreemd. ‘Dat is Lobelia, die is weer een van haar drankjes aan het brouwen,’ zeiden de mensen dan tegen elkaar. En ze deden net of ze het vies vonden, maar dat was een beetje schijnheilig, want zeker van de oudere Utrechters had iedereen weleens een drankje van haar gehad tegen eksterogen, reuma, schimmel of scheelheid.

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.