Een fragment uit het verhaal "Belle" door Ruben van Gogh uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

‘Ach, weet je wat?’ zei zijn moeder. ‘Wij zitten hier nog wel even. Als je nou die kant op loopt, langs de auto, zie je een poort met een brug. Dat is van het kasteel. Je mag gewoon het terrein op. Ga de boel maar verkennen, jongen, je stapt er letterlijk het verleden in. Maar vergeet de tijd niet.’

En weg was hij. Richting het kasteel, langs de auto, naar de brug.

‘Hij is af en toe zo afwezig,’ hoorde hij zijn moeder nog zeggen. ‘Net of hij er dan niet helemaal is.’ 

Toen hij over de brug liep, was er even een plotselinge, stevige windvlaag die hij over de bomen heen hoorde aankomen en die net zo snel weer verdwenen was. Woeshhhh. Wat twijgjes en bladeren dwarrelden nog een tijdje neer, maar hij was over de brug. ‘Next level,’ gniffelde hij. ‘Een nieuwe wereld.’

Wat oude huisjes en krakkemikkige bijgebouwtjes stonden aan de rand van het terrein tegen elkaar aangeleund, en in het midden stond het kasteel statig kasteel te zijn. Er was verder niemand te bekennen, wat wel vreemd was na die drukte van het terras en de dagjesmensen die luid kakelend langsfietsten en -wandelden toen hij op weg was naar de brug. Nu stilte. Ook lekker.

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.