Een fragment uit het verhaal "Azize en de Sterren, de Maan, de Zon" door Enne Koens uit het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen".

Vrouwen maken zich in kleine groepjes klaar om te bidden. Mama en ik lopen naar de rand van de galerij. Beneden zie ik opa zijn kleedje uitrollen, vlak bij de imam. Ook mama en ik bereiden ons voor. 

Het is hier zo anders dan thuis, waar iedereen door elkaar praat en de hele tijd van alles gebeurt. Hier gaat alles een voor een in een heilig ritme op vaste tijden. 

De imam begint met bidden. Ik sluit mijn ogen, maar ik hou één oog op een kier om te kunnen zien wat mijn moeder doet. Ik doe haar na. Handen naar de knieën, handen tegen de knieën. ‘Sübhane rabbiyel azim,’ fluisteren we. 

Als de imam zingt, is het er weer. Dat gevoel. Wie ben ik? Wat fluistert mij mijn gedachten in? De vrouwen bewegen allemaal in hetzelfde ritme. Opstaan, naar de vloer, opstaan. De imam haalt diep adem en met alle lucht die hij in zich heeft, zingt hij een lange, slingerende noot die tegen de witte muren weerkaatst en in duizendvoud naar ons terugkomt. De muren staan vol sterren. Ik vergeet mijn moeder te volgen. Ik sta stil en luister.

Ben je benieuwd naar het hele verhaal? Bestel dan het boek "De Spoken van het Stadhuis, en andere Utrechtse verhalen" in de webwinkel van de vereniging Oud-Utrecht.