Het kasteel dat we kennen als Slot Zuylen werd gerestaureerd in de Franse stijl. En niet alleen het slot zelf, maar ook de tuin werd opgeknapt. Hoogte- punt is de 120 meter lange slangenmuur. De golvende vorm biedt genoeg warmte en bescherming om er subtropische vruchtbomen te laten groeien.

De kosten van de restauratie werden betaald met geld uit de koloniën, mede verdiend met slavenhandel. De koude wintermaanden bracht de familie door in de Utrechtse binnenstad, in hun huis aan de Kromme Nieuwegracht.

De beroemdste bewoner van het kasteel was een vrouw: Belle van Zuylen. Ze was intelligent en wilde graag studeren, maar in die tijd mochten meisjes dat niet – zelfs niet als ze van adel waren. Meisjes van adel moesten gehoorzaam zijn aan de regels en gewoontes van hun familie, en ze hoorden te trouwen, met iemand van hun eigen stand.

Maar trouwen en gehoorzamen, dat was niks voor Belle. ‘Ik heb geen talent voor ondergeschiktheid,’ zei ze. Belle werd een beroemd schrijfster. In haar verhalen dreef ze regelmatig de spot met de adel.

Sinds 1951 is het slot een museum en kun je zien hoe het dagelijks leven van de familie Van Tuyll van Serooskerken en het personeel eruit moet hebben gezien. Het is zo echt dat het lijkt alsof ze halsoverkop zijn vertrokken. Er is een zaal met prachtige wandtapijten en in het poortgebouw staan meubels van Gerrit Rietveld, de beroemde Utrechtse architect en meubelmaker.

Tekst: Mathijs Meinderts