Professor Wattjesstraat

Professor Wattjesstraat

Professor Wattjesstraat
De Professor Wattjesstraat in 1986.source: Het Utrechts Archief, catalogusnummer 73365. Fotodienst GAU.

Professor Wattjesstraat

Professor Wattjesstraat

De Professor Wattjesstraat is vernoemd naar J.G. Wattjes (1879-1944), een architect en vanaf 1918 hoogleraar bouwkunde aan de ‘Technische Hoogeschool’ in Delft. De hele straat bestaat uit twintig woningen. De Professor Wattjesstraat is samen met een aantal straten aangelegd op een opgespoten stuk zand. Dit complex lag meer afgelegen van de rest van Zuilen en de wijk werd om overduidelijke redenen ’t Zand genoemd.

readMore

Oud-bewoner Piet Koedijk schreef zijn herinneringen aan de Professor Wattjesstraat op: 

Het was in 1948 al drie jaar na de oorlog, maar ook toen nog waren bouwmaterialen heel schaars. Dat was duidelijk te merken aan de wijze waarop de huizen waren gebouwd, maar vooral aan hoe ze waren afgewerkt. Ik zal niet in alle details treden, maar een paar dingen vielen wel heel erg op.

Ten eerste waren er in het hele huis drie stopkontakten. Een in de huiskamer, een in de keuken en een boven (voor 3 slaapkamers en een badkamer). Dus drie stopkontakten voor het hele huis. Maar het aller opmerkelijkst was wel de badkamer. Als je die binnenkwam zag je alleen maar wat de bedoeling was. Van feitelijke voorzieningen was geen sprake. Er was een verlaagd deel in de granieten vloer met een waterafvoer. Bedoeld om óóit een douche te realiseren. Maar die wás er niet! Er zat een waterleidingpijp en een afvoerpijp tegen de muur van een ander deel van die badkamer waar kennelijk een wastafel was gepland. Maar ook die zat er niet! Kort en goed: je had aardig wat verbeeldingskracht nodig om je een toekomstbeeld te vormen. Er waren in de slaapkamers nissen waar klaarblijkelijk kledingkasten gepland waren. Maar alweer: nee! Die waren er niet!

Nog even over die bouwkwaliteit. De isolatie van de huizen was navenant. Als de buren van no. 6 gebruik maakten van het toilet, kon je het bij ons in de huiskamer horen klateren, vooral ’s avonds als het stil was. Geen wonder dat mijn moeder de hele dag de radio aan liet staan! Als mijn vader ’s avonds in de (toen voltooide) badkamer zijn tanden stond te poetsen, lag de buurman van de andere kant op no. 10 dus zich in bed te verbijten. Om over de rest van het verhaal maar te zwijgen…

Lees het hele verhaal van Piet Koedijk en deze straat hier.

exploreArea