Hoofdcommissaris van de Utrechtse politie Gerard Kerlen dacht dat hij gewoon naar huis ging, zoals elke dag. Hij zou na zijn korte wandeling van het politiebureau Paardenveld naar het Willemsplantsoen, waar hij woonde, thuis worden ontvangen door zijn vrouw Alida. Zij zou dan een maaltijd voor hem klaar hebben staan. Hij zou zijn zoontje Jopie begroeten en ze zouden aan tafel gaan. In plaats daarvan stierf hij die dag in Alida's armen, op straat, enkele meters voor zijn voordeur, met een kogel in zijn lijf.

Die kogels waren afgevuurd door niemand minder dan Truus van Lier, verzetsstrijder bij de knokploeg CS-6. Zij had hem wekenlang geschaduwd en elke beweging geobserveerd. Die middag, op 3 september 1943, stond zij op hem te wachten, aan het einde van de Walsteeg. Ze droeg haar grijsgeruite jas en een revolver in haar jaszak. Haar fiets stond iets verderop al klaar voor de vlucht. Kerlen was verantwoordelijk voor de Centrale Controle, beter bekend als de 'Jodenploeg', die Utrechtse Joden vervolgde, beroofde, arresteerde en vervolgens deporteerde. Truus en haar mede-verzetsstrijders twijfelden niet: Kerlen moest eraan. Zo gezegd, zo gedaan. Truus betekende Kerlens ondergang, maar hij ook de hare.

organisationsHeader