Diaconessenhuis
Oudegracht 419
Diaconessenhuis
Oudegracht 419
Het Diakonessenhuis is het oudste (diaconessen)ziekenhuis van Nederland. Het werd in 1844 opgericht, toen hoogleraar Bernardus Franciscus Suerman de medische behandeling van patiënten op zich nam. Suerman doceerde de diaconessen aan het bed van de patiënten. Een diacones is een 'dienares' die zieken en armen verzorgt vanuit een christelijke overtuiging en levensstijl, de term en het beroep zijn dus al heel oud. Vaak waren de diaconessen ongetrouwde jonge vrouwen of weduwen. Zij moesten ongetrouwd te blijven hun leven te wijden aan armen- en ziekenzorg in naam van het evangelie. De diaconessen woonden samen in het moederhuis, waar ze ook werden opgeleid. De moederoverste had daar de leiding. De pleegzusters kregen kost en inwoning en een beetje zakgeld, maar dit was niet veel. Ze hadden ook weinig vrije tijd en van hen werd verwacht dat ze zich netjes en kuis gedroegen. Ze mochten dan ook geen burgerkleding dragen. Een diacones was dus eigenlijk een soort medische non.
Het Diaconessenhuis begon in een huurhuis aan de Springweg, er waren toen slechts 47 patiënten en 3 diaconessen. Toen het Diaconessenhuis groeide ,verhuisde het naar de zuidelijke Oudegracht, naar het adres Achter de Twijnstraat 30-33 (nu Oudegracht 419-421). De Diaconessenstraat hier vlakbij herinnert daaraan. In 1930 verhuisde het ziekenhuis tenslotte nog een keer, naar Bosboomstraat 1, waar het nog steeds zit. Er zijn inmiddels ook locaties in Doorn en Zeist. Tot de 1970'er jaren werkten er nog zo'n 30 à 40 diaconessen in het ziekenhuis, maar in de jaren negentig maakte het ziekenhuis zich definitief los van de christelijk-historische geschiedenis van het ziekenhuis. Uitsluitend de wetenschap zou voortaan de behandel- en onderzoekmethoden leiden. In augustus 1997 ging de laatste diacones, genaamd mevrouw Hendriks, met pensioen.
